Όταν ένα κράτος πάσχει από σοβαρά ελλείμματα δημοκρατίας, αυτό προκαλεί θλίψη.  Όταν αυτό το κράτος είναι ευρωπαικό, η θλίψη είναι μεγαλύτερη.  Όταν όμως πρόκειται γαι την χώρα που γέννησε τη δημοκρατία πριν 25 αιώνες, τότε η θλίψη είναι τεράστια.

Αυτές τις μέρες συντελούνται στην Ελλάδα συγκλονιστικά γεγονότα.  Κατόπιν πιέσεων των Δυτικών, η δήθεν αριστερή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ συνομολόγησε με την Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας την διαβόητη Συνθήκη των Πρεσπών με σκοπό, υποτίθεται, την επίλυση των διαφορών δεκαετιών μεταξύ των 2 κρατών και την εδραίωση στρατηγικής εταιρικής σχέσης μεταξύ τους.  Αυτό που για δεκαετίες οι Αμερικανοί δεν κατάφεραν να επιβάλουν μέσω των δεξιών κυβερνήσεων της Νέας Δημοκρατίας, το πέτυχαν με την αριστερή κυβέρνηση Τσίπρα.

Η συνθήκη των Πρεσπών είναι αδιαμφισβήτητα μείζονος εθνικής σημασίας.  Εξού και από τότε που ξεκίνησαν οι διαπραγματεύσεις για την συνομολόγησή της βρίσκεται σχεδόν καθημερινά στην κορυφή της επικαιρότητας.

Σε προηγμένα δημοκρατικές πολιτείες, θέματα μείζονος εθνικής σημασίας όπως αυτό τίθενται ενώπιον του λαού σε δημοψήφισμα.  Στην Ελλάδα, η υποχρέωση αυτή αγνοήθηκε αφού τυχόν υιοθέτησή της θα οδηγούσε σε απόρριψή της συμφωνίας από το λαό. Με την επινόηση μίας γελοιώδους ερμηνείας του συντάγματος, η κυβέρνηση απεφάνθη ότι το σχέδιο νόμου αν ψηφιστεί θα επιφέρει σημαντικό όφελος στο κράτος και ως εκ τούτου μπορεί να εγκριθεί με απλή πλειοψηφία στη Βουλή τω Ελλήνων.

Η αποφυγή δημοψηφίσματος δεν ήταν αρκετή για να επιφέρει την έγκριση της αφού η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε τις απαιτούμενες 151 ψήφους.   Χρησιμοποιώντας γνωστές σύγχρονες πρακτικές των απανταχού διεφθαρμένων ολογαρχικών κομματοκρατικών συστημάτων, η κυβέρνηση Τσίπρα εξασφάλισε οριακή πλειοψηφία στη Βουλή των Ελλήνων διασπώντας κάποια από τα μικρά κόμματα με την εξαγορά κάποιων βουλευτών τους.

Όσον αφορά το περιεχόμενο της συμφωνίας των Πρεσπών, είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός  ότι αυτή αποτελεί σοβαρό πλήγμα στην διαχρονική ιστορική ταυτότητα του Ελληνικού έθνους για πολλλούς λόγους, πρωτίστως όμως λόγω της παραχώρησης Μακεδονικής εθνότητας και γλώσσας στην γείτονα χώρα.  Το ερώτημα είναι πως και η παρούσα δήθεν αριστερή κυβέρνηση μειοψηφίας τολμά να προβεί σε τέτοια σοβαρή παραχώρηση, όταν για δεκαετίες άλλες ισχυρότερες κυβερνήσεις, δεξιές και αριστερές, δεν τόλμησαν.   Η άποψη που φαίνεται να επικρατεί είναι ότι οι συνθήκες έχουν ωριμάσει εσωτερικά για την αποδοχή μιάς τέτοιας σοβαρής παραχώρησης από τον Ελληνικό λαό.  Η βαθιά οικονομκή κρίση που προκάλεσαν τα εσφαλμένα μνημόνια και οι κακοί χειρισμοί των ελλαδικών κυβερνήσεων της τελευταίας 20ετίας, διέλυσαν οικονομικά και κοινωνικά τη χώρα και κατέβαλαν την αντοχή και αντίσταση του Ελληνικού λαού.  Η νέα τάξη πραγμάτων, η οποία έχει ως βασικό εργαλείο επιβολής της παγκοσμιοποίησης την διάβρωση των εθνοτήτων, εξαγόρασε τις συνειδήσεις των κυβερνόντων αλλά και των αντιπολιτευομένων βουλευτών που προσπαθούν να βρούν επιχειρήματα να διαφωνήσουν παρόλο που στην ουσία συμφωνούν, με το κάλπικο νόμισμα του τερματισμού των μνημονίων, της εξόδου στις αγορές και της οικονομικής ανάκαμψης.  Προσφέροντας αυτή την ουτοπική προοπτική, οι βουλευτές του κυβερνητικού συνασπισμού θεωρούν ότι δικαιολογούνται απέναντι στην ιστορία να ξεπουλήσουν την Μακεδονία αγνοώντας την ελληνικότητά της για πέραν των 3.000 χρόνων και τις ζωές αμέτρητων ηρώων που θυσιάστηκαν για προάσπιση της ελληνικότητάς της.

Η στάση των Ελλήνων βουλευτών πρέπει να προβληματίσει και εμάς στην Κύπρο που πάσχουμε από τον ίδιο θανατηφόρο ιό της διεφθαρμένης κομματικής ολιγαρχίας.  Η νέα τάξη πραγμάτων έχει βάλει γερές ρίζες στην Κύπρο διαβρώνοντας το ολιγαρχικό κομματικό κατεστημένο.  Είναι καθαρά θέμα χρόνου.  Σήμερα η Μακεδονία, αύριο η Κύπρος.