Την περασμένη Κυριακή, όλως περιέργως, το τηλέφωνό μου κτυπούσε ασταμάτητα.  Πράγμα ασύνηθες για ημέρα αργίας.  Ο λόγος ήταν η οργή φίλων και γνωστών για την ομιλία του Αρχιεπισκόπου στον ιερό ναό της του Χριστού Γεννήσεως στην Τάλα, η οποία είχε μεταδοθεί ζωντανά από τηλεοπτικό κανάλι.  Παρόλο που αυτά που μου ειπώθηκαν δεν με ξάφνιασαν, γνωρίζοντας την αθυροστομία και επιπολαιότητά του Μακαριωτάτου, μου κίνησαν την περιέργεια και με ώθησαν να διαπιστώσω ιδίοις ωσί και όμμασι αυτά που μου είχαν μεταφερθεί.  Με τη βοήθεια της τεχνολογίας, εξασφάλισα αντίγραφο της εκπομπής.

Η ομιλία μου προκάλεσε ανάμεικτα αισθήματα θυμού, λύπης και συμπάθειας.  Θυμού, γιατί άκουσα να εκστομίζονται ασύστολα ψεύδη και ανυπόστατες κατηγορίες κατά ανθρώπων που γνωρίζω από κοντά για δεκαετίες και οι οποίοι αποτελούν πνευματικά πρότυπα όχι μόνο για μένα αλλά και δεκάδες χιλιάδες Κύπριους συμπολίτες μας και εκατοντάδες χιλιάδες πιστούς από την Ελλάδα και τον λοιπό ορθόδοξο κόσμο.  Λύπης, γιατί για άλλη μία φορά ο προκαθήμενος της αυτοκέφαλης Εκκλησίας της Κύπρου αφενός έγινε περίγελο και στόχος των επιτήδειων εκκλησιομάχων και αφετέρου διέβαλε το θεσμό του μοναχισμού που αποτελεί την κορωνίδα της ορθόδοξης πατερικής παράδοσης και το στήριγμα των πιστών στις χαλεπές μέρες που ζούμε.  Συμπάθεια, γιατί ένας άνθρωπος που ανάλωσε την ζωή του μέσα στην εκκλησία, προικίστηκε από το Θεό με το ύψιστο αξίωμα της αρχιεροσύνης και βρίσκεται στο τέλος της εγκόσμιας ζωής του δεν κατάφερε όλα αυτά τα χρόνια να ελέγξει και να καταστείλει τα πάθη του φθόνου και της εμπάθειας και να τηρήσει την υπέρτατη εντολή της αγάπης προς τον πλησίον.

Πολλές φορές στο παρελθόν ο λογισμός με προέτρεψε  να αντιδράσω δημόσια στις συχνές αφορμές που είχει δώσει ο Αρχιεπίσκοπος με τη διαγωγή του αλλά πάντοτε υποχωρούσα στη σκέψη ότι η αναμόχλευση θα προκαλούσε περαιτέρω φθορά στην Εκκλησία.   Αυτή τη φορά όμως δεν κατάφερα να δαμάσω το λογισμό ο οποίος μου υπέβαλε ότι η ανοχή ισοδυναμεί με συνενοχή και οδηγεί στην εκτράχυνση και ότι είναι υποκρισία να αναδεικνύει κανείς τις ευθύνες των πολιτικών ηγετών και να αποκρίβει αυτές των εκκλησιαστικών ηγετών για την σημερινή κατάντια της κοινωνίας μας.

Κατά την ομιλία του ο Μακαριώτατος ανέφερε ότι οι Βατοπαιδινοί μοναχοί «βαδίζουν στο κενό», ότι «το αντιλαμβάνονται αλλά φοβούνται να αντιδράσουν» και τους προέτρεψε σε «αλλαγή πορείας προς τον ορθό δρόμο» .

Η αναφορά του Αρχιεπισκόπου γεννά 3 βασικά ερωτηματικά.  Πρώτον, πιό είναι το «κενό» στο οποίο αναφέρεται ;  Η υπακοή, η νηστεία, η αγρυπνία, η ακτημοσύνη, η εγκράτεια, η παρθενεία ;  Δεύτερον, ποιός είναι ο «ορθός δρόμος» στον οποίο αναφέρεται; Τρίτον, γιατί επέλεξε την νουθεσία των Βατοπαιδινών πατέρων δημοσίως από τηλεοράσεως και δεν ακολούθησε την προτροπή του Κυρίου να πάρει ένα ή δύο αδελφούς του και να νουθετήσει τους πατέρες κατ’ ιδίαν ;  Εξάλλου, πριν λίγους μήνες είχε την ευκαιρία να το κάνει όταν επισκέφθηκε το Άγιον Όρος αλλά απέφυγε καν να επισκεφθεί τη Μονή Βατοπαιδίου έστω και αν εκεί εγκαταβιώνει η μέγιστη μοναχική συνοδεία του Αγίου Όρους και πολυπληθέστερη σε Κυπρίους μοναχούς και είναι η πλέον πολυεπισκεπτόμενη μονή από χιλιάδες Κυπρίους ετησίως.

Η απάνηση είναι γνωστή σε όσους έχουν μνήμη να θυμηθούν τα όσα συνέβησαν το 1981 με το μακαριστό Γέροντα Ιωσήφ στη Μονή του Τιμίου Σταυρού Μίνθης, το 2000 με τις καταγγελίες κατά του Μητροπολίτη Λεμεσού Αθανάσιου και το 2006 με την σκανδαλώδη αντικαταστατική εκλογή Αρχιεπισκόπου.  Την απάντηση μπορούν να την υποψιαστούν και όσοι παρακολουθούν τις αγωγές για προσηλυτισμό κατά των Μητροπολίτη Λεμεσού Αθανασίου και Γέροντα Εφραίμ Βατοπαιδινού αλλά και όσων ασχολούνται με την προ-εκλογολογία των επόμενων αρχιεπισκοπικών εκλογών.