Αποτελεί κοινή διαπίστωση των εχεφρόνων ότι οι συνομιλίες για επίλυση του κυπριακού προβλήματος είναι νεκρές.  Μετά από πολύχρονη παραμονή στον αναπνευστήρα του ΟΗΕ, οι προ πολλού κλινικά νεκρές δι-κοινοτικές συνομιλίες εξέπνευσαν στο Κράνς Μοντάνα τον περασμένο Ιούλιο, παρά την επίκληση των μαντικών δεξιοτήτων του Έσπεν Μπαρθ Έιντε και των εξωφρενικών υποχωρήσεων του Νίκου Αναστασιάδη.

Τα αίτια θανάτου των δι-κοινοτικών συνομιλιών είναι πολλά. Κάποια ανάγονται στην γένησή τους και άλλα στην εξέλιξή τους.

Πρώτον, τα οράματα των δύο συνομιλούντων πλευρών ήταν άκρως αντίθετα.  Η μεν Τουρκία και η εγκάθετη Τουρκοκυπριακή ηγεσία απέβλεπαν στην Τουρκοποίηση της Κύπρου έχοντας ετοιμάσει το 1956 σχετικό στρατηγικό σχέδιο για υλοποίησή του εν λόγω οράματός τους.  Ο δε Κυπριακός λαός απέβλεπε στην ανεξαρτησία του και την ευημερία του σε ένα προηγμένο, δημοκρατικό κράτος.

Δεύτερον, οι συνομιλίες ποτέ δεν διεξήχθησαν μεταξύ των πραγματικών δρόντων του προβλήματος, αφού η Τουρκία η οποία προκάλεσε το πρόβλημα και είχε την ισχύ και την εξουσία να το επιλύσει δεν βρισκόταν στο τραπέζι.  Από την αρχή, αντί αυτής συμμετείχε το τοπικό υποχείριό της το οποίο κατευθυνόταν από αυτή και χρησιμοποιείτο για ροκάνισμα του χρόνου, αποενοχοποίησή της και μετουσίωση του προβλήματος.

Τρίτον, ποτέ δεν συμφωνήθηκε από τα εμπλεκόμενα μέρη η θεμελιώδης αρχή της αναγνώρισης της Κυπριακής Δημοκρατίας και της συνέχισής της μετά τη λύση.  Πριν καν ξεκινήσουν οι συνομιλίες και καθ’ όλη την διάρκειά τους η Τουρκία δήλωνε διεθνώς ότι δεν αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία.

Τέταρτον, εξ αρχής έγινε αποδεκτός ο ρατιστικός διαχωρισμός του λαού σε κοινότητες ανάλογα με την εθνική προέλευση και τη θρησκεία και ο ακρωτηριασμός των βασικών αρχών της δημοκρατίας.

Πέμπτον, επετράπη η παρύσφρυση ορολογίας η οποία επέτρεπε διαφορετικές ερμηνείες, τις λεγόμενες επικοδομητικέε ασάφειες.

Έκτον, υιοθετήκε ως πλαίσιο λύσης ένα εκτρωματικό, δαιδαλώδες, ακατανόητο και πρωτοφανές σύστημα το οποίο ήταν εξ’ ορισμού θνησιγενές.

Έβδομον, ποτέ δεν υπήρξαν αμφίδρομες υποχωρήσεις αλλά συνεχείς μονόπλευρες υποχωρήσεις από την Ελληνοκυπριακή πλευρά.

Όγδοον, ποτέ δεν υπήρξε στρατηγική από πλευράς της Ελληνοκυπριακής πλευράς με αποτέλεσμα οι διαχρονικοί χειρισμοί των εκάστοτε ηγετών να παρουσιάζουν ασυνέπεια.

Έννατον, ο κυπριακός λαός ποτέ δεν ρωτήθηκε επίσημα ως προς τη μορφή λύσης που θα δεχόταν, με εξαίρεση το δημοψήφισμα του 2004.

Δέκατον, οι συνομιλίες βρίσκονταν μονίμως στη βάσανο των κομματικών συμφερόντων και των προσωπικών φιλοδοξιών των ηγετών της Ελληνοκυπριακής πλευράς.

Από τα πιο πάνω, τεκμαίρεται ότι ο θάνατος των συνομιλιών ήταν προδιαγεγραμμένος εν τη γεννήσει τους, όπως ακριβώς και με το σύνταγμα της Κυπριακής Δημοκρατίας.  Η αποτυχία τους ήταν δεδομένη αφού υπήρχε διάσταση απόψεων τόσο στο όραμα για το μέλλον της νήσου όσο και στο πλέον σημαντικό θέμα της συνέχισης της Κυπριακής Δημοκρατίας.  Η μεν Τουρκία, από το 1963 και εντεύθεν την θεωρούσε ως εκλιπούσα, οι δε Ελληνοκύπριοι την θεωρούσαν ως τον μέγιστο συντελεστή ισχύος τους και ως μη διαπραγματεύσιμη.

Είναι φανερό ότι αυτοί που δημιούργησαν και συντηρούν το κυπριακό πρόβλημα, πρωτίστως οι Βρετανοί, η Τουρκία, η παγκόσμια κυβέρνηση που νέμεται τον πλούτο και τις κοινωνίες των εθνών και οι εδώ εκπρόσωποί τους, δεν ενδιαφέρονται για τη λύση του προβλήματος αλλά για τη συντήρησή του.  Η διαιώνηση του προβλήματος επενεργεί ως παραπέτασμα καπνού για συγκάληψη των σχεδίων τους για αφαίμαξη του πλούτου του λαού μας και ισοπέδωση της ελληνορθόδοξης εθνικής του ταυτότητας.  Οι άκαρπες, ατέρμονες συνομιλίες εξυρετούσαν απόλυτα αυτό το σκοπό για δεκαετίες.